تحلیل روایت شناختی قصه های عاشقانه منظومه های عطار

چکیده: قصّه و حکایت، موضوع اصلی تحلیل نظری? روایت شناسی است. در حوز? روایت شناسی با تلفیق نظریات مختلف، ابعاد گوناگون قصّه را مورد بررسی قرار می دهیم. در واقع روایت شناسی الگوی منظمی را برای تحلیل مولفه های اصلی متن روایی یعنی قصّه و حکایت، فراهم می کند. در میان روایت شناسان، ساختارگرایان و دیدگاه ایشان، در تحلیل و بررسی روایت های داستانی، چشم گیر و قابل اعتناست. در پژوهش حاضر، تلاش شده است، با توجه به آراء و شیوه های روایت شناسانی از جمله تودروف، پراپ، گریماس، برمون، ژنت و بارت که با تحلیل حکایت پیوند خورده است، سبک روایی قصّه های عاشقانه را در چهار منظوم? عطار مورد بررسی قرار دهیم. به طور کلی در میان منظومه های عطار نود و چهار حکایت عاشقانه یافت شد. حکایت های مربوط به هر منظومه را به صورت جداگانه در آغاز تحلیل روایی کرده و سپس به بررسی جایگاه عشق در هر یک از حکایت ها پرداختیم. در قصّه های عاشقان? چهارمنظوم? عطّار، عشق جایگاهی مرکزی دارد. از این رو کوشیده ایم، برخورد ویژ? عطّار را با عشق و قصّ? عاشقانه بررسی کرده و وجه تمایز این قصّه ها را به طور مستقل تحلیل کنیم. سپس جایگاه عشق را در چهار منظومه به ترتیب زمان سرایش آن ها از سوی عطار مورد توجه قرار داده و سیر تکامل نگاه عطار را به عشق مورد تحلیل قرار دادیم. واژه های کلیدی: عشق، قصّ? عاشقانه، عطار، روایت شناسی، منظومه های عطار.